February 20, 2007

please

het is nog geen vijf minuten lopen van de supermarkt naar huis.

je merkt direct dat ze je eruit pikken. van onderling druk pratende kleine jongetjes veranderen ze in een paar seconden en enkele stappen in onderdanige figuurtjes. de handen als een kommetje gevouwen, hun rug en hoofd ietsje naar voren gebogen. dan begint het fluisteren. “please sisi, please.. some money. please..”

het zijn er te veel. ze zijn er altijd. je vindt dat je al te gauw praat over ‘ze’. allemaal nemen ze dezelfde rol aan, kijken en bewegen ze identiek. zo moet het blijkbaar.


je weet dat je er minder tegenkomt als je direct na de supermarkt de straat oversteekt. dat vind je hypocriet van jezelf; te makkelijk. toch doe je het, soms.


één van hen zal je onthouden. want terwijl hij om wat geld vraagt, krijg je een hoestbui die zijn gefluister ruimschoots overstemt. je weet je nog net te excuseren maar kan er verder niet veel tegen doen. hij beseft dat zijn geprevel dit keer letterlijk ongehoord blijft en doet het enige wat hem nog rest. het is de eerste keer dat je hem ziet lachen.

No comments: