jurassic parc

we zijn uitgekampeerd! en gaan voorlopig niet terug naar great fish river..

iedereen die wel eens gekampeerd heeft, weet dat het opbreken van een tent redelijk wat tijd in beslag neemt: kledingstukken die in alle hoeken van de tent weggepropt zitten weer terug in je rugzak krijgen, je tijdelijke onderkomen ontdoen van modder, stof en de nodige insecten. dan de tent afbreken, het zakje van de haringen terugvinden en alle zooi zo efficiënt mogelijk in de auto stoppen. best wel een gedoe. zeker met een groep van twaalf mensen.

gelukkig is er een manier om al dit gehannes te voorkomen. een vertrekmethode waardoor je wél binnen een kwartier weg bent. het geheim? men neme een nijlpaard - het dier dat de meeste mensen doodt in zuid-afrika -, een halfverwilderde reisleider en een aantal trillende internationale studenten..

een dag later ben ik ietwat verdwaasd. voor m’n gevoel staan m’n ogen nog steeds wijd open gesperd, omdat ik me zaterdagavond niet kon veroorloven iets te missen; in het donker moest ik elke beweging zien te ontwaren. ogen open, het dichtsbijzijnde been fijnknijpen van angst en luisteren naar je eigen hartslag en ademhaling die niet gezond kunnen zijn.

eerder die dag hadden we het als een formaliteit besproken: als er iets engs gebeurt, ga je niet gillen of rennen, maar zorg je dat je zo snel, rustig en stil mogelijk in de auto terechtkomt. afgesproken. na een lange dag wandelen en rondrijden in een schuddend en krakend busje proberen inge en ik bij het licht van de koplampen van de auto onze tent wat op orde te krijgen zodat we na het eten direct kunnen gaan slapen.

"guys, I don't want to freak you out, but you have to get into the van right now. there is a hippo down there."

ik herinner me alleen dat we bij het busje zijn aangekomen, niet hoe. het vage geluid van de zwaar en waterig ademende kolos in het duister leek oorverdovend te zijn. nadat we onze franse reisgenootjes hadden duidelijk gemaakt dat het serieus was - en ze daarom niet moesten gaan overleggen wie er als eerste in zou stappen..- begon het.

een bizarre avond met onze reisleider sean, die ondanks franse, nederlandse en britse smeekbeden per se met zijn zaklamp op zoek wilde gaan naar het beest. sean, een man van de natuur die niet snapte dat wij doodsbenauwd waren en daarom liever niet tien meter van de rivierbedding geparkeerd wilden staan.

een avond waarop we eindelijk wegreden, bij toeval de nog meer verwilderde familie van sean tegenkwamen en lamgeslagen toekeken hoe zij met hun twee kleine kindjes terugreden naar de rivier om het nijlpaard te gaan zoeken.

een avond waarop we na het nodige overleg en een grondige 'is-het-nijlpaard-weg?'-inspectie door tarzan & co naar onze kampeerplek terugkeerden en een paar van ons de bus in- en uitsprintten om alle bagage in de auto te dumpen.

een avond waarop er tijd was voor een kort gesprek met de kleine kindjes, waarbij de oudste dochter in alle rust vertelt dat ze hoopt dat papa en mama hen gauw mee naar huis nemen, omdat zij en haar broertje best bang zijn voor nijlpaarden.

een avond waarop ik dingen dacht en zinnen uitsprak die ik nooit voor mogelijk gehouden had. en mijn engels ineens wel vloeiend bleek te zijn.

lieve mama en oma, het was - ook op de meest benauwde momenten - een super dag. om twee uur 's nachts ben ik heerlijk in slaap gevallen in mijn eigen, vertrouwde cel. voortaan gaan we een stuk beter informeren hoe veilig deze onschuldige tripjes eigenlijk zijn.